Drijfzand

We startten de dag met pannenkoeken omdat de brood voorraad erg geslonken was. Geen straf!

De route naar een volgende middle of nowhere was een uitdagende. Een groot deel voerde door een half droge rivier waar de kaarten en de sporen vaak erg onduidelijk waren zodat de auto’s verschillende kanten op wezen.

En dan stond er opeens ook weleens een olifant langs de kant.

Op een gegeven moment konden we niet meer uit de rivierbedding komen en de weg waar we heen wilden bleef onbereikbaar. Ook kwam er steeds meer water en werd de locatie op de kaart aangeduid als swamp. Het werd tamelijk tricky.

Timo stapte als eerste uit om te voet het spoor te verkennen. Daarna volgden Albert, Erik en ik. Met walky-talkies hielden we elkaar op de hoogte. De ondergrond bleek gedeeltelijk uit drijfzand te bestaan: een groot omgespit gat markeerde de vorige auto die zich vastgereden had. Uiteindelijk besloten we één voor één te proberen vaste grond onder de wielen te krijgen met behulp van aanwijzingen van uitgestapte verkenners.

Dat lukte, maar toen bleek dat we nog steeds niet verder konden. Inmiddels was er ook een zandstorm opgestoken zodat het zicht beroerd werd. We gaven ons oorspronkelijke doel op en gingen weer terug in de richting waar we vandaan kwamen, maar via een andere route. Dat betekende weer vele uren rijden over vaak abominable sporen, maar met fraaie landschappen.

Via de gravel snelweg bereikten we na een paar uur Khorixas, waar we konden tanken en boodschappen doen en waar we overnachtten.