Sesriem 1

Timo kwam niet geheel uitgerust zijn tent uit vanwege de competitie synchroon snurken die de hele nacht duurde. Bovendien praat Albert in zijn slaap, dus die gaf ook nog eens voortdurend commentaar. Dat werd dus bijslapen in de auto.

Onderweg waren de enige opmerkelijke zaken de steilste bergpas van Namibië (die we zes jaar geleden ook al eens reden) en de appeltaart (op een plek aanbevolen door een bekende van Erik en Jac) die als een stuk Namibische pap in de maag stond.

Aangekomen in Sesriem bleven Timo en ik achter terwijl de anderen onmiddellijk afreisden naar de rode duinen. We blijven hier nog drie nachten, dus die duinen zien we nog wel.

We maakten een praatje met mensen die op de kampplaats naast ons stonden en opeens zei iemand: “Ben jij Timo?” Het bleek een meisje te zijn waar Timo jarenlang mee op dezelfde hockeyclub had gezeten. Ook nog eens de dochter van een goede vriendin van mijn zus. Klein wereldje, inderdaad.

Verder vandaag alleen een foto van de camp site en de onvermijdelijke zonsondergang.